หากวันนั้นไม่มีผู้ชายที่ชื่อ ‘ศาสตราจารย์บำรุงสุข สีหอำไพ’
วันนี้ก็อาจไม่มีวิชา ‘นิเทศศาสตร์’ เกิดขึ้นในมหาวิทยาลัยก็เป็นได้
ด้วยความเชื่อที่ว่า “วันนี้คนกินข้าวสาร แต่วันหน้าคนจะกินข่าวสาร” กลายเป็นแรงผลักดันให้เขาวางแผนก่อตั้งแผนกหรือคณะเล็กๆ ในระดับอุดมศึกษา
ทว่าหนทางของความฝันกลับไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เมื่อสิ่งที่เขาคิดกับสิ่งที่สังคมเชื่อนั้นสวนทางกัน
แต่เพราะความพยายามและความทุ่มเทที่เกินร้อย ทำให้อาจารย์หนุ่มสามารถวางอิฐก้อนแรกได้สำเร็จ และต่อยอดสู่ระดับประเทศ จนกลายเป็นศาสตร์สำคัญที่มีบทบาทขับเคลื่อนสังคมเรื่อยมาถึงปัจจุบัน
ถึงตรงนี้หลายคนอาจสงสัยว่าเขาทำได้อย่างไร เราจึงอยากชวนทุกท่านไปค้นหาคำตอบร่วมกัน