ความสำเร็จอย่างท่วมท้นของ สยาม-ลิโด-สกาลา ทำให้พิสิฐฝันไกลยิ่งขึ้น

เขาหวังอยากสร้างโรงหนังดีที่สุดในประเทศที่นำศิลปะหลากหลายประเภทมาผสมกันไว้แห่งเดียว

โรงภาพยนตร์อินทรา บนถนนราชปรารภ ย่านประตูน้ำ คือผลงานที่เขาทุ่มเทสุดชีวิต

พิสิฐนำนาฏศิลป์สากลแบบโชชิกุมาแสดงในเมืองไทย โดยจ้างครูญี่ปุ่นเข้ามาสอนนักแสดงไทย และให้แสดงก่อนฉายภาพยนตร์ประมาณ 1 ชั่วโมง นับเป็นปรากฏการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นในวงการบันเทิงไทย

แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ได้อยู่เห็นความสำเร็จครั้งนี้..พิสิฐจากไปก่อนโรงหนังอินทราจะเปิดเพียง 1 เดือน เมื่อปี 2514

ก่อนเสียชีวิต พิสิฐเริ่มมีอาการเจ็บที่ชายโครงด้านขวา เวลาเดินต้องเอามือกุม และมีอาการอ่อนเพลียปวดร้าวตั้งแต่หลังด้านขวาจนถึงไหล่ แม้ภรรยาจะพยายามอ้อนวอนให้ไปพบแพทย์ แต่เขาก็เพียงแค่ยอมไปตรวจ ไม่ยอมนอนโรงพยาบาล เพราะเป็นห่วงงานที่คั่งค้าง จนสุดท้ายอาการก็หนักขึ้น และแพทย์เองก็ตรวจพบว่าเขาเป็นมะเร็งตับและตับแข็ง ทั้งที่ไม่ดื่มสุราหรือสูบบุหรี่เลย

ตลอดช่วงที่อยู่โรงพยาบาล พิสิฐยังคงนึกถึงแต่งาน เช่นวันหนึ่งพนักงานมาเยี่ยม สิ่งที่เขาทักคือวันนี้ฝนไม่น่าตกเลย จนพนักงานงุนงง กระทั่งถึงบางอ้อว่านายหมายถึงวันนั้นโรงหนังเปลี่ยนโปรแกรมพอดี ถ้าฝนตกรายได้ก็คงไม่ดีเพราะคนไม่ออกมาดู หรือแม้แต่ตอนกลางคืนก็ยังสั่งงานให้ลูกๆ ใส่ผ้ารอบข้างเวทีที่โรงหนังอินทราเพื่อกันเสียงสะท้อน

วันสุดท้าย..พิสิฐเริ่มมองเห็นไม่ชัด จนต้องขอแว่นตามาสวม แต่เขาก็ยังห่วงงานไม่เปลี่ยนแปลง โดยหลังจากที่สวมแว่น เขาเห็นหน้าหมอเป็นน้องชายก็เลยกำชับว่า “อย่าลืมถามรายได้ทุกวันนะ สำคัญมาก” แล้วก็ไม่พูดอะไรอีกเลย

แม้พิสิฐจะมีโอกาสอยู่ดูความสำเร็จของตัวเองไม่นานนัก แต่สิ่งที่เขาทุ่มเทก็ไม่สูญเปล่า เพราะด้วยปณิธานอันแรงกล้าที่ถูกส่งต่อถึงภรรยาและทายาททุกคน ทำให้สิ่งที่ก่อร่างสร้างขึ้นมากับมือ โดยเฉพาะ สยาม-ลิโด-สกาลา สามารถหยัดยืนและมอบความสุขแก่ผู้คนได้กว่า 5 ทศวรรษ แม้ว่าสุดท้ายโรงภาพยนตร์ทั้งหมดนี้จะกลายเป็นเพียงอดีตไปแล้วก็ตาม