เวลาพูดถึง ปอ นอร์ทเกต คนเชียงใหม่หลายคนอาจนึกถึงเจ้าของบาร์แจ๊ซชื่อดังที่อยู่คู่เมืองมานานกว่าสิบปี นึกถึงนักดนตรีหนุ่มที่มาพร้อมแซกโซโฟน พร้อมบรรเลงเพลงไพเราะให้ทุกคนรับฟัง

หากแต่เส้นทางสายดนตรีของเขาไม่ได้เริ่มจากความสมบูรณ์แบบ และหากไม่ได้โชคชะตานำพา บางทีถนนสายดนตรีของเขาอาจไม่ทอดยาวมาจนถึงวันนี้

ย้อนกลับไปวัยเด็ก ครอบครัวของโอปอเช่าบ้านอยู่หลังกาดธานินทร์ เขาเติบโตในครอบครัวที่มีแต่ผู้หญิง อาศัยอยู่กับยาย แม่ซึ่งเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว และน้าสาวที่เป็นนักดนตรี มีเพื่อนสนิทส่วนใหญ่เป็นเด็กหูหนวก เพราะบ้านอยู่ข้างๆ โรงเรียนสอนคนหูหนวก ‘โสตศึกษาอนุสารสุนทร’

ในตอนนั้น โอปอมักต้องตามน้าสาวไปเล่นดนตรีบ่อยๆ เขาจึงค่อยๆ ซึมซับความชอบด้านดนตรี และเริ่มเล่นเมาท์ออร์แกน แต่ระหว่างนั้นเครื่องดนตรีที่เขาติดใจมากเป็นพิเศษคือ ‘แซกโซโฟน’ เพราะทั้งสวย เสียงเพราะ และเคยเห็นนักดนตรีหลายคนเล่นแล้วรู้สึกว่าเท่ดี

พอขึ้นชั้นมัธยมต้นจึงตัดสินใจขอให้แม่ซื้อแซกโซโฟนทั้งที่เล่นไม่เป็น แต่ด้วยฐานะทางบ้านที่ไม่สู้ดี แม่มีอาชีพรับจ้างซักผ้า การจะควักเงินหลักหมื่นซื้อแซกโซโฟนก็ดูจะเป็นฝันที่เกินเอื้อม ทว่าด้วยความรักและเป็นห่วงลูก แม่จึงกัดฟันนำเงิน 5,000 บาท ซื้อกีตาร์คลาสสิกให้แทน

“ผมคิดว่าตอนนั้นแม่คงเป็นห่วง กลัวว่าผมจะไปเหลวไหล ติดเกม เกเรจนเสียคน ดังนั้นพอเห็นว่า ผมชอบดนตรี ก็เลยอยากจะส่งเสริมให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”

ใครจะคิดว่า การลงทุนของแม่ จะเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้โอปอได้เข้าสู่ถนนสายดนตรีอย่างจริงจัง และเจอครูดนตรีที่เปลี่ยนชีวิตเขาถึง 2 คน โดยคนแรกคือ อาจารย์มนูญ พลอยประดับ นักกีตาร์คลาสสิกระดับตำนานของเมืองไทย ซึ่งมีผลงานเพลงล้านนามากมาย

“อาจารย์ ไม่ได้แค่สอนให้ผมเล่นกีตาร์เป็น แต่สอนให้ผมรู้ว่าคนเราเล่นดนตรีไปเพื่ออะไร ในวันที่หัวผมเต็มไปด้วยคำถามมากมาย อาจารย์ทำให้ผมค้นพบว่าดนตรีสามารถเปลี่ยนชีวิตคนได้ ทำให้คนที่กำลังโกรธ กำลังทุกข์ หรือเศร้า กลับมามีความสุข หายเศร้าได้ ซึ่งทำให้เปลี่ยนความคิด จากที่เล่นดนตรีเพื่อความเพลิดเพลิน ให้ตัวเองเป็นที่ยอมรับในหมู่เพื่อน มาพบว่าการเล่นดนตรีมีความหมายกว่านั้น”

อย่างไรก็ตาม แม้จะมีกีตาร์คลาสสิกเป็นเครื่องดนตรีคู่ใจ แต่ในใจของเขากลับไม่เคยลืมเครื่องดนตรีในดวงใจอย่างแซกโซโฟนเลย ยิ่งตอนหลังได้ฟังสุ้มเสียงของแซกโซโฟน ยิ่งรู้สึกว่ามีเสน่ห์ เพราะฉะนั้นเมื่อมีโอกาสที่จะได้เป็นเจ้าของแซกโซโฟน ต่อให้เป็นของมือสอง เขาก็ยอม

“มีอยู่วันหนึ่ง ผมไปหัดเป่าขลุ่ยล้านนาที่สวนสาธารณะ บังเอิญเจอคนขับสี่ล้อแดงมาจอดพัก เขาก็ทักผมว่า ทำไมไม่ลองเป่าคลาริเน็ตดู ถ้าอยากเรียน เขาจะช่วยสอนให้”

ฟังดูอาจไม่น่าเชื่อ แต่แค่คำชวนประโยคเดียวของคนแปลกหน้า ทำให้โอปอ ซึ่งตอนนั้นเรียนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา ถึงกับอดใจไม่ไหว กำเงินเก็บที่มีอยู่ 7,500 บาท ตระเวนไปตามร้านขายเครื่องดนตรีมือสองทั่วเมืองเชียงใหม่ เพื่อซื้อคลาริเน็ต

“แต่สุดท้ายพอผมไปเห็นแซกโซโฟนมือสอง วางขายราคา 7,500 บาท ผมก็เปลี่ยนใจ ตัดสินใจซื้อ โดยไม่ได้คิดว่า เครื่องดนตรีราคาแบบนี้ ซื้อมาก็เล่นไม่ได้ เพราะ Mouthpiece (ส่วนปากเป่า) ก็แตก เสียงก็เพี้ยน แถมผมเองก็เป่าไม่เป็น แอบหวังว่าจะให้คนขับรถแดงสอน ปรากฏวันรุ่งขึ้นเขาก็ไม่กลับมา”

“ตอนนั้นผมฝึกเป่าแซกโซโฟนเองอยู่ 2-3 เดือน แต่ไม่รอด เลยพยายามดิ้นรนหาอาจารย์มาสอน โชคดีพี่โซ่–แมนลักษณ์ ทุมกานนท์ มือคีย์บอร์ดวง ETC ซึ่งเป็นพี่ชายเพื่อน เขาแนะนำให้ผมไปหา อาจารย์ป้อม–ภัทร ชมภูมิ่ง ซึ่งเป็นอาจารย์สอนดนตรีอยู่ที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เขาเรียนจบวิชาเป่าแซกโซโฟนจากอเมริกา ตอนที่ไปขอเป็นศิษย์ ผมอายุ 19 ปี อาจารย์แกว่าเริ่มต้นช้าไปนะ ที่สำคัญ แกสอนแต่ระดับ Pro ไม่สอน Beginner ดังนั้นถ้าจะมาเรียนกับแก ต้องซ้อมอย่างต่ำวันละ 2 ชั่วโมง ส่วนค่าเรียน แกให้ผมทำงานแลก ด้วยการไปสอนกีตาร์คลาสสิกให้เด็กๆ ของแก”