รัตน์เริ่มต้นสร้างหนังสั้น เมื่อปี 2481 ชื่อ ‘แตง’ เป็นเรื่องราวของหญิงหม้ายคนหนึ่งกับลูกชาย

เพียงเรื่องแรก รัตน์ก็สร้างชื่อเลย เพราะหลังส่งเข้าประกวดในเทศกาล Empire Amateur Film ก็คว้าถ้วยรางวัลชนะเลิศ สาขาพลเมืองอังกฤษนอกประเทศมาครอง

Alfred Hitchcock กรรมการ เล่าถึงหนังเรื่องนี้ว่า อักษรบรรยายมากเกินไป แต่น่าแปลกว่าฉากอย่างสุนัขถูกรถชน น่าจะใช้อักษรบรรยายมากกว่า รัตน์กลับใช้ภาพจริง แบบนี้คงมีสุนัขตายไปหลายตัว

ถัดมาอีกปี รัตน์ก็ทำหนังสั้นอีกชื่อ ‘เรือใบสีขาว’ คราวนี้ส่งไปประกวดที่สหรัฐอเมริกา ถึงไม่ชนะเลิศ แต่ก็ได้รับรางวัลประกาศนียบัตรมาให้ชื่นใจ 

แม้เส้นทางจะดูรุ่งโรจน์ แต่รัตน์กลับไม่มีแผนใดๆ เกี่ยวกับหนัง กระทั่งได้รับคำชวนจาก พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าภาณุพันธุ์ยุคล หรือ เสด็จพระองค์ชายใหญ่ เจ้าของ ‘อัศวินภาพยนตร์’ 

เสด็จพระองค์ชายใหญ่สนิทกับรัตน์มานานมาก เพราะเป็นเพื่อนเล่นโป๊กเกอร์กันมาก่อน 

สมัยที่รัตน์ทำหนังสารคดีก็เคยทำเอามาให้พระองค์ชมบ่อยๆ เสด็จฯ ชอบสไตล์การถ่ายภาพของรัตน์มาก ส่วนรัตน์เองก็ชอบหนังของเสด็จฯ พอพระองค์ชายมีโปรเจ็กต์ใหม่ชื่อ ‘พันท้ายนรสิงห์’ เลยชวนรัตน์มาดูแลเรื่องภาพ

ด้วยความอยากได้ภาพสไตล์ใหม่ๆ รัตน์จึงใช้สารพัดวิธีมาทดลอง หนึ่งในนั้นคือ การแอบถ่ายโดยที่นักแสดงไม่ทราบ

ตอนนั้นเป็นฉากเรือชนต้นไม้ริมตลิ่ง ขณะที่ซ้อมหน้ากล้อง ผู้กำกับก็ให้ฝีพายพายเรือมาตามลำคลอง แต่ยังไม่ต้องชนจริง เพื่อให้ฝีพายรู้แนวการพายและระยะของกล้อง

ปรากฏว่าการซ้อมรอบหนึ่ง ฝีพายคุมเรือไม่อยู่เพราะกระแสน้ำแรงมาก เรือพุ่งชนต้นไม้ริมตลิ่งจริงๆ จนฝีพายตกน้ำ ความโกลาหลจึงบังเกิด รัตน์บันทึกภาพไว้ด้วย โดยไม่มีใครทราบ แล้วเขาก็นำไปใส่ในภาพยนตร์ กลายเป็นฉากที่โดดเด่นและถูกพูดถึงมากที่สุด