บูร์แดงชอบทำงานกับนางแบบหน้าใหม่ๆ มากกว่าพวกมืออาชีพ อาจเป็นเพราะพวกเธอมีอะไรให้ค้นหา และยังไม่รู้วิธีการที่จะรับมือกับเขาได้ดีพอ เนื่องจากเขาชอบสร้างบรรยากาศแปลกๆ ให้นางแบบรู้สึกกดดัน สตูดิโอของเขาเป็นเหมือนคุกใต้ดิน ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีการติดต่อกับโลกภายนอก ห้องน้ำก็สกปรก มืด น่ากลัว บางครั้งก็มีหนูวิ่งเผ่นผ่าน แถมเขายังสนุกที่จะดึงเวลาเพื่อจะได้อยู่กับพวกเธอนานๆ

ไม่แปลกเลยว่าทำไมนางแบบหลายคนรู้สึกทนไม่ได้ และมองว่าเขาเป็นพวกเกลียดผู้หญิง

ซึ่งประเด็นนี้ Michel น้องชายต่างแม่ก็เห็นด้วย โดยบอกว่า บูร์แดงต้องการลงโทษผู้หญิง เพราะแม่ทำให้เขาผิดหวัง เขาอาจจะปฏิวัติการถ่ายภาพแฟชั่น และทำให้มันกลายเป็นงานศิลปะ แต่ความจริงแล้ว เขาเป็นคนบ้า และเป็นคนที่ใช้ชีวิตร่วมกันได้ยาก

แต่ถึงอย่างนั้น ภาพของเขาก็ยังเป็นที่ต้องการไม่เปลี่ยนแปลง เพราะเขาสามารถสร้างสรรค์สิ่งใหม่ได้ตลอดเวลา เขาสนุกกับการคิดถึงสถานการณ์ที่เป็นไปไม่ได้ ฉากแฟนตาซีที่ทุกคนชมแล้วรู้สึกเหมือนกับโบยบินไปด้วยกัน นี่เองที่กลายเป็นปัจจัยหลักที่ทำให้แบรนด์หรูมากมาย อยากให้เขามาถ่ายภาพโฆษณาให้ ซึ่งบูร์แดงก็ทำออกมาได้อย่างดีเยี่ยม และทำให้ภาพเหล่านั้นกลายเป็นที่กล่าวขานในวงกว้าง แม้ว่ามันอาจจะดูแหวกแนวไปมากก็ตาม

อย่างเช่นภาพปฏิทินของ Pentax เมื่อปี 1980 เขาให้นางแบบอเมริกัน Nicolle Meyer เปลือยเปล่าและนอนคว่ำอยู่ข้างสระทาเล็บสีแดงที่ดูเหมือนเลือด หรือแคมเปญภาพของ Roland Pierre เมื่อปี 1982-1983 ดูคล้ายๆ จะเหมือนเป็นบันทึกอุบัติเหตุของตำรวจมากกว่าภาพถ่ายแฟชั่น ขณะที่โฆษณาของ Charles Jourdan เมื่อปี 1975 เขาก็ไม่ได้ใช้นางแบบ แต่กลับถ่ายภาพรองเท้าข้างหนึ่งคู่กับสายไฟสองเส้น โดยที่เต้าเสียบเส้นหนึ่งมีเลือดไหลออกมาจากรูเสียบปลั๊ก

ความพิเศษที่ยากจะเลียนแบบนี้ ที่ส่งให้เขากลายเป็นช่างภาพที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งของยุค