“จริงๆ ผมกับพ่อแทบจะไม่สนิทกันเลย ไม่ได้คุยกันแบบพ่อลูกในหนังหรือพ่อลูกสมัยนี้”

คงไม่ผิดหากกล่าวว่า ความสัมพันธ์ของ ม.ล.ปริญญากร กับ นักเขียนรุ่นใหญ่เจ้าของนามปากกา ‘โจม่า กระเวีย’ เหมือนมีเส้นเหลืองกั้นแบ่งไว้

เขาเติบโตขึ้นในไร่ที่อำเภอปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา ที่พ่อเป็นคนถางป่าบุกเบิกตั้งแต่ต้น

ไม่ใช่เรื่องธรรมดาเลยที่ราชนิกุลหนุ่ม ผู้มีชีวิตที่สดใส สามารถเลือกหนทางสบายๆ จะไปเมืองนอก หรือทำงานรับเงินเดือนแพงๆ จะยอมมาอยู่บ้านนอก เป็นเกษตรกรเต็มขั้น หาบน้ำ รดผัก ถางหญ้า เลี้ยงสัตว์ เพราะความฝันอันยิ่งใหญ่ที่อยากจะเปลี่ยนผืนดินที่รกร้างให้กลายเป็นแผ่นดินสีทอง

ความฝันของคุณชายโจม่านี้ บางทีอาจได้รับอิทธิพลมาจากหนังคาวบอยตะวันตกยุคบุกเบิกก็เป็นได้ เพราะแม้แต่ชื่อ ‘เชน’ ของลูกชายก็ยังมาจากชื่อพระเอกหนังเหล่านั้น

เช่นเดียวกับการเลี้ยงลูกที่เขาแทบจะไม่ได้ประคบประหงม ม.ล.ปริญญากรถูกแยกห้องให้นอนคนเดียวนั้นแต่เด็ก คำพูดที่ว่า “ต้องไม่กลัว” ถูกปลูกฝังตั้งแต่วัยเยาว์ แต่น่าแปลกที่ความรู้สึกของลูกชายคนนี้ที่มีต่อพ่อกลับคือ ‘ความกลัว’

ภาพจำของพ่อตอนนั้น คือชายคนหนึ่งที่เกรี้ยวกราดใส่คนงานที่ทำไม่ได้ดังใจ ขับรถจิ๊บเข้าป่าไปยิงสัตว์ พ่อเป็น ‘ลูกผู้ชาย’ กล้าหาญ เข้มแข็งแบบที่เขาตั้งใจจะเป็นให้ได้

“พ่อพาผมเข้าไปด้วย ไปแล้วก็เห็นกวางโดนยิง เริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เราชอบ ตอนนั้นก็เคยคิดนะว่า ลูกผู้ชายต้องเป็นแบบนี้ ต้องกินเหล้า ต้องยิงสัตว์ ต้องอะไรแบบนี้ รู้สึกว่าเราแหย เพราะเราไม่กล้าไปยิงสัตว์ แต่พอโตขึ้นเราถึงรู้สึกว่า ไม่ต้องเป็นแบบนั้นก็ได้”

หลังเรียนจบปศุสัตว์ที่เดนมาร์ก แล้วกลับมาทำงานที่โรงงานเหล็กเคลือบดีบุก เพื่อผลิตกระป๋อง แต่เขาพบว่าไม่ค่อยมีความสุขกับการตอกบัตรเข้าออก ทำงานให้จบไปแต่ละวัน จนวันหนึ่งได้ไปร่วมทีมกับชมรมดูนกกรุงเทพของ นพ.บุญส่ง เลขะกุล ซึ่งพ่อของเขาก็เป็นสมาชิกอยู่ด้วย จึงค้นพบกับสิ่งที่ตัวเองอยากทำจริงๆ

เขาเริ่มใช้วันหยุดเดินทางเข้าป่า ไปดูนกและต่อยอดไปสู่สัตว์ประเภทอื่นๆ ก่อนจะตัดสินใจลาออกจากงานประจำ และหันเหไปสู่การเป็นช่างภาพสัตว์ป่าเต็มตัว

“ตอนนั้นยังไม่ค่อยมีใครถ่ายภาพนกอย่างเอาจริงเอาจัง ผมตัดสินใจซื้อเลนส์ยาว ตัวแรกเป็นเลนส์ 400 มันก็เริ่มเป็นจริงเป็นจังขึ้น ด้วยความเชื่อมั่นที่ว่าในตอนนั้นเรื่องดูนกเราไม่น่าจะเป็นรองใคร คือเรารู้มากพอที่จะเขียนหนังสือหาเงินได้เรื่อยๆ โดยไม่ต้องกลับมาทำงานให้ทันเช้าวันจันทร์ ก็เลยตัดสินใจออกจากงานเลย เพื่อจะได้มีเวลาไปดูนกทั่วประเทศ” ม.ล.ปริญญากรเคยให้สัมภาษณ์ไว้กับนิตยสารสารคดี

แม้สุดท้ายเขาจะไม่ได้เป็นผู้ชายในแบบเดียวกับพ่อ แต่สิ่งที่คนทั้งคู่มีเหมือนกัน คือการยืนหยัดในการเป็นตัวของตัวเอง

“พ่อสอนความยืนยันในความเป็นตัวตนอยากทำอะไรก็ทำ ทำในสิ่งที่เป็นความฝัน อย่างการทำไร่ที่ปากช่อง พ่อก็ต้องเริ่มจากการขุดดิน ขุดแปลงผัก หาบน้ำจากในคลองขึ้นมารดผัก ไม่ได้เริ่มจากเศรษฐี อันนี้ก็สอนให้ผมรู้ว่า เราไม่จำเป็นต้องพร้อมหรอก ถ้าเราจะมีความฝันอะไรก็เริ่มทำเลย สิ่งสำคัญคือต้องทำ”