บิณฑ์ย้ำว่า ส่วนตัวแล้วไม่เคยใส่ใจต่อข้อครหาใดๆ เพราะรู้ดีว่าความจริงเป็นเช่นไร และหากสร้างภาพจริง สักวันคนก็ต้องรู้ แต่ที่ผ่านมากลับยืดหยัดทำสิ่งนี้มากว่า 20 ปี โดยไม่เคยคิดหยุดพัก

“ผมบอกได้เลยว่าทำเพื่ออุดมการณ์จริงๆ มาช่วยคนเจ็บเก็บคนตายจริงๆ ไม่มีนอก ไม่มีได้ไม่มีเสียอะไร ปริญญากิตติมศักดิ์หลายๆ ใบ มาให้ ผมก็ไม่เอา เพราะผมทำเพื่อให้คนได้พ้นทุกข์ ได้รับความช่วยเหลือจริงๆ

“หากถามว่าทำแล้วได้อะไร ก็คงเป็นความสุข ผมว่าคนไม่ทำไม่รู้หรอกว่า ทำแล้วมีความสุขขนาดไหน มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างระหว่างผู้ให้กับผู้รับ เพราะงานอาสานั้นคือการเป็นผู้ให้เสมอ แล้วคำว่าอาสา มันไม่ใช่การบังคับ แต่ความตั้งใจและสมัครมาทำ ดังนั้นเราจะมีความสุขมากที่ได้เห็นคนรับความช่วยเหลือ เขามีอะไรที่ดีขึ้นจากสิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน”

คงไม่มีใครปฏิเสธว่า การทำงานแบบนี้ต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อ แต่บิณฑ์ก็ไม่เคยถอย เพราะเขารู้ว่า หากหยุดพัก คนที่รอความช่วยเหลืออาจทุกข์มากขึ้น ไม่ต่างจากสมัยเด็กที่พระเอกคนนี้เคยเข้าแถวรอรับแจกของ ต้องทนรอนานและกังวลว่าของจะหมดก่อนถึงตัวเอง ดังนั้นไม่ว่าเหนื่อยหรือไม่เหนื่อย เขาก็คิดว่าคุ้มค่าที่ได้ทำให้คนอื่นมีความสุข

“ครั้งหนึ่งผมไปนั่งทานข้าวกับลูกน้อง 30-40 คน จำได้ว่าช่วงนั้นเกิดน้ำท่วม พอเรียกเก็บตังค์ เจ้าของร้านเดินมาบอกว่า ผมขอเลี้ยงคนที่ทำประโยชน์ให้แก่สังคม ผมไม่รู้ว่าคุณบิณฑ์จะเข้ามาร้านผมอีกเมื่อไหร่ เขาไม่คิดตังก์แม้แต่บาทเดียว

“อีกครั้งหนึ่ง ผมไปอินเดีย ไปพุทธคยามีคนอายุ 50-60 ปี ใส่ชุดขาว 6-7 คน เดินมาแล้วหยุดที่หน้าผม จากนั้นก็กราบ ผมนึกว่าเขากราบพระพุทธรูป แต่พอคุยกัน เขาอธิษฐานขอเจอคุณบิณฑ์ และถ้าเจอ เขาขอกราบ เพราะชื่นชมที่ออกไปช่วยเหลือคน นี่คือความซาบซึ้ง และเราก็ไม่หวังอะไรตรงนี้เลย แต่ด้วยความที่ชื่นชมเรามากจริงๆ แค่ขอกอดก็มีความสุข มันยิ่งกว่าการเอารางวัลมาให้เสียอีก”

การทุ่มเทเพื่อผู้คนอย่างต่อเนื่อง ส่งผลให้ตลอดสิบกว่าปีนี้ มีคนทาบทามให้บิณฑ์ลงเล่นการเมืองอยู่เสมอ

ความจริงดาราหนุ่มลงสมัครผู้แทนครั้งหนึ่ง เมื่อปี 2538 ในนามพรรคนำไทย เพราะอยากรู้ว่า สิ่งที่คนอื่นพูดกันมาว่านักการเมืองคดโกงนั้นจริงหรือเปล่า ซึ่งพอมาลงสนามก็เลยรู้ซึ้งว่า เล่นการเมืองต้องมีเงิน ต้องมีอำนาจ ต้องมีวาสนา และยิ่งสภาพการเมืองบ้านเราช่วงหลังที่แตกแยกกันอย่างรุนแรง การไม่เข้าไปร่วมอาจเป็นทางที่ดีที่สุด

“ถ้าเราเลือกฝั่งใดฝังหนึ่งอีกฝั่งก็ต้องเกลียดเรา ทั้งที่ไม่เคยทะเลาะอะไรมาก่อน หรืออาจเคยชื่นชอบชื่นชมด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นผมขออยู่ตรงกลาง ใครจะเรียกผมว่าอะไรก็ช่างมัน ขออยู่แบบนี้ ช่วยทุกคน ไม่เลือกว่าเขาเป็นใคร ขอให้เป็นคนไทย อยู่ในต่างประเทศผมก็ช่วย

“ผมคิดไม่ออก ถ้าไม่ได้ทำมูลนิธิแล้วจะทำอะไรต่อ ดังนั้นก็ทำต่อไปจนกว่าจะตายแล้วกัน สำหรับผม งานอาสามันไม่เหมือนงานวงการบันเทิง ที่ทำก็ได้ไม่ทำก็ได้ ที่พูดนี้ไม่ได้หมายความว่าจะหนีหน้าจากวงการนะ แต่ถ้าผมไปเล่นละครสัก 3-4 วัน คนที่รอความช่วยเหลือก็คงเสียโอกาส”

และทั้งหมดนี้คือปณิธานของ บิณฑ์ บรรลือฤทธิ์ ชายธรรมดาที่ยอมทุ่มเทชีวิต เพื่อความสุขของผู้คนอีกมากมาย