สรจักรมักบอกใครๆ เสมอว่า เขาชอบอ่านหนังสือ แต่ไม่เคยคิดที่จะเขียนหนังสือ

ว่ากันว่า สรจักรเป็นคนรักการอ่านยิ่งกว่าอะไร แม้แต่ถุงกล้วยแขกก็ยังอ่าน เขาเป็นคนอ่านหนังสือเร็ว แถมยังเก็บใจความได้ทันที

ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะการบ่มเพาะตั้งแต่วัยเยาว์

โดยในห้องทำงานของพ่อนั้นเต็มไปด้วยหนังสือภาษาอังกฤษและหนังสือแปล

ส่วนแม่ซึ่งเป็นครูภาษาไทยก็จัดหาวรรณคดีดีๆ ทรงคุณค่ามาให้อ่าน

นี่ยังไม่รวมถึงนิตยสารดังๆ ในยุคนั้น ทั้งบางกอก กุลสตรี ลลนา หรือฟ้าเมืองไทย ซึ่งกลายเป็นต้นทุนหนึ่งที่เขานำมาปรับใช้ในงานได้อย่างดี

“จำได้ว่า เรื่องแรกที่ประทับใจคือ ‘ขุนทมิฬซูลู’ เป็นหนังสือแปล แต่ก็เคยอ่านเรื่องของคนไทยบ้าง รู้สึกไม่ค่อยมีอะไร บรรยายเรียบง่าย จึงไม่ค่อยได้อ่าน ผิดกับเรื่องแปลของฝรั่ง มีการหักมุม ซึ่งชอบมาก แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น อ่านอย่างเดียว”

เพราะฉะนั้น เมื่อเขาแปลงร่างเป็นคนเขียนหนังสือ สิ่งที่สรจักรคิดอยู่เสมอคือ ผลงานนั้นต้องสนองความต้องการของผู้อ่าน และต้องมีความแตกต่างจากในตลาดหนังสือทั่วไป

“ผมชอบเขียนเรื่องสั้นแนวหักมุม เพราะเรื่องสั้นของไทยมักจะเขียนแนวสัจนิยม คือเรื่องที่เป็นจริงแล้วก็จบค่อนข้างตรงไปตรงมา ผมรู้สึกว่าแนวหักมุมที่ผมเคยอ่านมาสมัยเด็ก อย่างที่เคยอ่านในฟ้าเมืองไทย มันหายไป ก็เลยอยากเขียน มันท้าทายดี

“และเรื่องที่หักมุมได้ง่ายที่สุดคือแนวสยองขวัญ ซึ่งจะพลิกเรื่องได้ง่าย เรื่องแนวเพื่อชีวิตหรือแนวเรื่องทั่ว ๆ ไป มันหักมุมยาก”

โดยข้อมูลที่นำมาเป็นวัตถุดิบนั้น มีตั้งแต่ประสบการณ์ตรง สมัยเรียนอยู่ที่คณะเภสัชศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย จนถึงช่วงรับราชการที่โรงพยาบาลขนอน ซึ่งเขาต้องไปช่วยเพื่อนที่เป็นหมอ ผ่าตัด เย็บแผล ชันสูตรศพ อยู่เสมอ เนื่องจากขาดแคลนบุคลากร ตลอดจนติดตามข่าวสารในหน้าหนังสือพิมพ์ ซีรีส์ต่างประเทศ รวมข้อมูลจากอินเทอร์เน็ต

ไม่แปลกเลยว่า ทำไมงานของเขาถึงทันสมัย สมจริง น่าติดตาม เพราะสำหรับสรจักรแล้ว นักเขียนต้องมีความรู้ความเข้าใจในสิ่งรอบตัวไม่น้อยกว่าคนอ่าน ไม่เช่นนั้นงานที่ออกมาก็จะด้อยค่าไปด้วย

“หลักการง่ายๆ ในการเขียนซึ่งผมได้มาจากฝรั่ง คืออย่าเขียนในสิ่งที่เราไม่รู้ การจะได้ความรู้มานั้นทำได้ 2 อย่าง อย่างแรกคือ Primary คือตัวเองเข้าไปเผชิญหรือมีประสบการณ์ตรง เช่นเรื่อง ‘ศพข้างบ้าน’ ผมเอามาจากเหตุการณ์คนข้างบ้านตาย พอตำรวจได้อ่านแล้วเขารู้สึกว่าผมเป็นคนฆ่า เลยเป็นเรื่องถึงกับมาขอพิมพ์ลายมือและมาสอบสวน เนื้อหาในเรื่องที่ผมเขียนบอกว่าคนที่ฆ่าคือสามีของผู้ตาย ตำรวจก็ลองไปสอบสวนตามแนวที่ผมเขียนไว้ ไปจับสามีของผู้ตาย วันที่สามีถูกจับมีนักข่าวโทรทัศน์ไปสัมภาษณ์เขาที่สถานีตำรวจ เขาก็ให้สัมภาษณ์ว่าสงสัยนักเขียนข้างบ้านเป็นคนฆ่า

“แต่ถ้าผมไม่มีประสบการณ์ตรง ผมก็จะได้ข้อมูลแบบ Secondary เช่นผมเขียนเรื่องนักรีคอล ผมศึกษามาก ดูวีดิโอ และให้น้องชายที่เป็นทหารอ่านหลังจากผมเขียนเสร็จ ผมว่าเรื่องนี้จะเป็นส่วนหนึ่งให้นักเขียนมีแนวของตัวเอง การที่ผมเขียนเรื่องสยองขวัญได้ดีก็เพราะว่าประสบการณ์ตรงผมเยอะมาก ตอนผมอยู่โรงพยาบาล กะโหลกระเบิด ขาขาด อะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด ตรงนี้อาจทำให้ผมถ่ายทอดได้ดี และผู้อ่านอาจจะคล้อยตามได้ง่าย”

สรจักรย้ำว่า ผลงานทุกเรื่องที่เขียนขึ้นล้วนผ่านการคิดและวิเคราะห์มาอย่างดี ตั้งแต่การวางโครงเรื่อง การสร้างเงื่อนไข การวางตัวละคร หรือแม้แต่การคลี่คลาย ไม่ใช่อยากเขียนอะไรก็เขียน

ที่สำคัญเขายังลงไปศึกษาตลาด สำรวจเรื่องสั้นที่มีอยู่ รวมถึงพูดคุยกับนักอ่าน และบรรณาธิการ ว่าต้องการผลงานแบบใด แล้วก็นำมาปรับหรือสร้างสรรค์ให้สอดคล้องกัน

“ผมฟังจากเพื่อนๆ เขาก็บ่นในลักษณะเดียวกันว่าเรื่องมันซ้ำๆ กัน พอส่งเรื่องให้บรรณาธิการท่านหนึ่ง ท่านก็บอกว่าให้ผมส่งให้ประจำ เพราะเขามีเรื่องแบบดั้งเดิมที่เป็นมาตรฐานในเมืองไทย 150 เรื่องในสต็อก พอเขาลงของผมมากๆ ผมก็โดนต่อว่าเล่นเส้น ซึ่งนักเขียนทั้งหลายก็ต้องวิเคราะห์จุดนี้เหมือนกันว่า ในบรรดาเรื่องที่เขียนอยู่ในโลก มันมีเรื่องแนวไหน อะไรที่บ้านเราขาด อะไรที่ยังไม่มี

“ส่วนใหญ่นักเขียนไทยไม่พยายามเข้าใจผู้อ่าน แต่ชอบตามใจตนเองจนกลายเป็นค่านิยมว่า นักเขียนที่ดีต้องเขียนแต่สิ่งที่ตนเองอยากจะเขียน ถึงกับมีการสั่งสอนกันในสถาบันเลยทีเดียว จุดนี้เหมือนกับการทิ้งประชาชน เมื่อไม่เข้าใจคนอ่าน หนังสือก็ขายไม่ออก แล้วนักเขียนก็โทษว่าประชาชนไม่สนใจวรรณกรรม เราไม่เข้าใจประชาชนหรือเปล่า ผมอยากให้มองตรงนี้ด้วย

“ผมเคยถูกถามว่าคิดอย่างไรกับงานเขียนของ โน้ต-อุดม แต้พานิช ผมก็บอกเขาตรงๆ ว่า ผมมองว่างานเขียนประกอบด้วย 2 ส่วน ส่วนหนึ่งคือเนื้อหาของงานเขียน อีกส่วนคือศิลปะการนำเสนอ ทุกวันนี้ผมรู้สึกว่าศิลปะการนำเสนอไม่ค่อยมี มักเน้นไปที่เนื้อหาอย่างเดียว เอาเนื้อหานั้นมาตีแผ่ตรงๆๆ พอมันขาดศิลปะตรงนี้ก็ทำให้ผู้อ่านเขาเบื่อหน่ายไปด้วย อย่างของโน้ต ผมเคยพูดเสมอว่า ทำไมไม่ลองศึกษาดูว่า เขาใช้ศิลปะการนำเสนออะไรให้คนติดตามได้มากขนานนั้น ถ้ามองว่าเนื้อหาเขาไม่ดี ก็ทำไมไม่เอาเนื้อหาของตัวเองไปใส่ศิลปะการนำเสนอของเขา ให้กลายเป็นอะไรใหม่ที่ดึงดูดคนได้”

และนี่เป็นเหตุผลว่า ทำไมนักเขียนที่ไม่ได้ที่มาเหมือนคนอื่น จึงหยัดยืนกลายเป็นนักเขียนที่มีแฟนคลับมากที่สุดคนหนึ่งของประเทศได้สำเร็จ