20,000 บาทต่อเข็ม คือตัวเลขในใจที่อาจารย์วาดหวังไว้

แต่กว่าจะไปถึงจุดนั้นได้ต้องอาศัยแรงต่อสู้มหาศาล โดยเฉพาะการหางบประมาณ ซึ่งจากการประเมินคาดว่าอยู่ที่ 1,500 ล้านบาท ใช้เวลาประมาณ 5-6 ปี

ขั้นแรก อาจารย์ได้รวบรวมทีมงานทั้งชาวไทยและต่างประเทศ มาร่วมกันพัฒนายาแอนติบอดีต้นแบบจากหนู พร้อมนำเสนอไปยังจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ซึ่งเห็นความสำคัญและประโยชน์ของยากลุ่มนี้ไม่แพ้กัน จึงอุดหนุนงบประมาณมาเต็มที่ 100 ล้านบาท

“เหตุผลหนึ่งที่โครงการไปได้เร็ว เพราะไม่ใช่แค่ผมที่อินอยู่คนเดียว แต่ทุกคนหาข้อมูล ช่วยกันคิดช่วยกันพัฒนาขึ้นมาเป็นทีม แล้วหลังจากนั้นก็มีทีมอาจารย์ที่คณะแพทยศาสตร์ และคณะอื่นๆ เช่นเภสัชศาสตร์ สัตวแพทยศาสตร์เริ่มเข้ามา ส่วนเราก็เริ่มกระจายข้อมูล ทำให้ทุกคนเห็นความสำคัญ และร่วมมือกัน”

ผลจากการทำงานอย่างหนัก ทดลองต้นแบบนับแสนแบบ ทำให้ทีมงานสามารถพัฒนายาต้นแบบที่มีประสิทธิภาพใกล้เคียงกับยาต่างประเทศถึง 3 แบบ

ทว่าต้นแบบทั้งสามเป็นเพียงจุดตั้งต้นเล็กๆ ของความฝันเท่านั้น เพราะตามสถิติ ต้นแบบแต่ละตัวมีโอกาสต่อยอดไปสู่ยารักษาโรคเพียง 5-10 เปอร์เซ็นต์ ทีมงานจึงไม่สามารถหยุดทำงานในขั้นตอนนี้ได้ ต้องค้นหาต่อไปเรื่อยๆ เพื่อเพิ่มจำนวนต้นแบบให้มากที่สุด ซึ่งหมายถึงโอกาสสำเร็จของโครงการที่เพิ่มสูงขึ้นไปด้วย

ขณะเดียวกัน เขายังเริ่มต้นนำยาต้นแบบที่ได้ไปปรับปรุงให้แอนติบอดีของหนูมีความคล้ายคลึงกับคนที่สุด ซึ่งขั้นตอนนี้ต้องใช้งบประมาณอีกราว 10 ล้านบาท

เมื่อปรับปรุงเรียบร้อยก็ต้องนำไปผลิตในโรงงานที่มีคุณภาพ และมาตรฐานสูง เพื่อให้ได้ปริมาณยาจำนวนมากสำหรับการทดสอบขั้นต่อไป ซึ่งขั้นตอนนี้ใช้งบประมาณราว 200 ล้านบาท

ทั้งสองขั้นตอนนี้ อาจารย์เลือกใช้วิธีระดมเงินทุนจากภาคประชาชน มาเป็นค่าดำเนินการ ด้วยความตั้งใจที่อยากเห็นยาแอนติบอดีนี้เป็นของคนไทยทุกคนอย่างแท้จริง

อาจารย์ใช้วิธีรณรงค์ ‘มะเร็ง 5 บาท’ ชักชวนคนไทยหลายสิบล้านคนร่วมบริจาคคนละเล็กละน้อยเพื่อสมทบทุน มีประชาชนและบริษัทเอกชนจำนวนมากที่เข้ามาช่วยกัน แม้แต่จัดงานวิ่งเพื่อระดมทุนก็ทำมาแล้ว

“ตอนนี้เราระดมทุนได้ประมาณ 250 ล้านบาท เรียกว่าเพียงพอเกินเป้าหมายที่เราเคยคาดไว้ ทำให้เราสามารถทำเฟสที่ 2 และ 3 ได้อย่างมั่นใจ โดยระหว่างนี้เราก็จะคอยรายงานผลให้ประชาชนทราบ เพื่อเขาจะได้สบายใจว่าสิ่งที่ช่วยนั้นมีผลงานออกมา นั่นคือยาที่มีคุณภาพดีที่สุด”

แต่เส้นทางที่เล่ามาทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่ครึ่งหนึ่งเท่านั้น เพราะยังมีปัจจัยอีกมากมายที่ต้องฝ่าฟัน ตั้งแต่การทดสอบในสัตว์ อย่างหนูและลิง การทดสอบในมนุษย์ เพื่อตรวจเช็กปริมาณการให้ยา ประสิทธิภาพการรักษา และผลข้างเคียง รวมถึงข้อกฎหมายต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง

“ถ้าเราสามารถนำยาไปทดลองในสัตว์ได้แล้ว ก็หวังว่า ช่วงทดสอบในมนุษย์ รัฐบาลน่าจะมั่นใจและให้งบประมาณก้อนใหญ่มา เพราะเราเข้าใจดีว่า โครงการที่มีความเสี่ยงสูงๆ มีโอกาสสำเร็จน้อย นักวิจัยและประชาชนอาจต้องช่วยกันผลักดันให้ใกล้ความเป็นจริงมากที่สุด จนถึงจุดที่รัฐบาลเห็นว่าความเสี่ยงนั้นน่าลงทุน”