ต๊ะอยากเป็นนักโต้คลื่นมาตั้งแต่เด็ก

ครั้งหนึ่งเขาเคยดูหนังฝรั่ง ซึ่งมีฉากหลังเป็นรัฐฮาวาย โดยตัวเอกกำลังโต้คลื่นอุโมงค์ วันนั้นเขารู้สึกว่ามันช่างเท่เหลือเกิน และคิดว่าหากมีโอกาสก็อยากจะทำแบบนั้นบ้าง

แต่กว่าที่ความฝันจะกลายเป็นจริงนั้นใช้เวลานานไม่น้อยเลย..

ต๊ะเกิดและเติบโตที่อำเภอตะกั่วป่า จังหวัดพังงา ครอบครัวเขาทำธุรกิจขายรถยนต์

วัยเด็กของต๊ะก็เหมือนกับเด็กธรรมดาๆ ทั่วไป อาจพิเศษหน่อยตรงที่เขาเหมือนมีทะเลเป็นเพื่อนอีกคน ทุกอาทิตย์พ่อแม่มักพาลูกๆ ไปปิกนิก กินอาหารริมทะเล พอกินเสร็จก็เล่นห่วงยาง เล่นน้ำกัน ที่สำคัญเขายังเป็นนักว่ายน้ำตัวแทนจังหวัด เคยไปแข่งกีฬาเยาวชนแห่งชาติมาแล้ว

ต๊ะอยู่ที่พังงาจนจบชั้นประถม พอขึ้นชั้นมัธยมก็ถูกส่งตัวไปเรียนต่อในกรุงเทพฯ ก่อนย้ายมาอยู่โรงเรียนอัสสัมชัญศรีราชา จังหวัดชลบุรี ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องกีฬา

หลังเรียนจบ เขาก็ไปศึกษาต่อด้านบริหารธุรกิจที่มหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ พอจบแล้ว ด้วยความอยากค้นหาชีวิต เพราะรู้สึกเร็วเกินไปที่จะกลับบ้าน บวกกับตอนเด็กๆ เคยมีโอกาสไปเที่ยวที่นครซิดนีย์ ประเทศออสเตรเลีย แล้วจำได้ว่าเป็นประเทศที่งดงาม เป็นเมืองทะเล และยังเป็นดินแดนของนักโต้คลื่น จึงขอพ่อแม่ไปเรียนต่อที่แดนจิงโจ้ พร้อมความฝันว่าจะได้เล่นเซิร์ฟอย่างเต็มที่

แต่สุดท้าย เขาก็ไม่เคยมีโอกาสได้จับกระดานลงน้ำที่นั่นเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“พอไปถึงสองวันแรก ผมเจอเพื่อนบ้านข้างๆ เขาขาขาด แล้วเหมือนคนที่บ้านบอกว่า คนนี้ฉลามกัด เพราะออสเตรเลียมีฉลามเยอะ อย่างหาดที่ผมไปอยู่ชื่อ Maroubra Beach ก็มีเหมือนกัน แล้วเวลาฉลามมาจะมีสัญญาณเตือน จากนั้นทุกคนก็จะรีบว่ายขึ้นมา พอฉลามไปก็ลงไปเล่นเซิร์ฟเหมือนเดิม ถือเป็นเรื่องปกติมากๆ แต่มันก็ทำให้เรากลัวเหมือนกัน อีกเรื่องหนึ่งคือ แต่ก่อนจะมีหนังเก่าชื่อ Bra Boys เป็นเรื่องเกี่ยวกับแก๊งอิทธิพลของเซิร์ฟเฟอร์ที่เขายิงกันบ้าง โดนไถตังค์บ้าง เราเลยรู้สึกอึดอัด ถ้าลงไปก็คงโดนเหมือนกัน เพราะเราเป็นชาวเอเชียด้วย อาจโดนเขาด่า เขาไล่ก็ได้”

แต่ที่สำคัญที่สุด คือช่วงนั้นเขาไม่มีเวลาเลย เพราะหมดไปกับการทำงาน

ต๊ะตั้งใจว่า จะไม่ขอเงินจากที่บ้านเลย เขาจึงสมัครงานตามร้านต่างๆ ทำงานวันละหลายกะ สำหรับเขาแล้ว ช่วงเวลานั้นเปลี่ยนชีวิตของหนุ่มวัย 20 ต้นๆ คนนี้ไปโดยสิ้นเชิง

“เราถูกเลี้ยงมาเหมือนเป็นคุณหนู ที่บ้านส่งมาเรียนประจำอาจเพราะต้องการดัดนิสัยอะไรแบบนี้ แล้วทุกคนจะมองว่าเราเป็นเด็กตลอดเวลา เพราะฉะนั้นพอมาเรียนที่ออสเตรเลีย ผมจึงพยายามจะหาเงินให้ได้มากที่สุด ตอนนั้นมันเหมือนเรารีเซ็ตความคิดตัวเองว่า นี่คือสนามจริงแล้ว เวลาที่เราอยู่ตรงนี้ เราคือ Nobody เราต้องพยายามมากกว่าคนอื่น จากตอนแรกที่ทำงานแค่ร้านอาหารไทย ผมก็เริ่มมุมานะ ค้นหาร้านอาหาร 30-40 ร้านเลย โทรไปทีละร้านเพื่อสมัครงาน บางร้านบอกยูเป็นเอเชีย เราไม่รับ คุณดูไม่เป็นมืออาชีพเลย ขอไม่รับ จนสุดท้ายมาได้ร้านอาหารฝรั่งร้านหนึ่ง ซึ่งอยู่แถวบ้าน

“จำได้ว่าตอนนั้น ผมทำงาน 7 คืนเลย แล้ววันเสาร์–อาทิตย์ก็ทำงานเต็มวัน จึงไม่มีโอกาสไปเที่ยวเล่นเหมือนคนอื่น อาหารมื้อหนึ่งก็กินแบบไม่เกิน 10 เหรียญ อีกอย่างคือผมเป็นคนชอบดื่มกาแฟมาก สมัยมหาวิทยาลัยผมกินกาแฟแทบทุกวัน แต่พอมาอยู่ที่นี่ กว่าจะเก็บเงินค่าทิปวันละ 3-4 เหรียญ จนซื้อกาแฟได้แต่ละแก้ว น้ำตาแทบไหล”

แต่ถึงจะไม่มีโอกาสเล่นเซิร์ฟ สิ่งหนึ่งที่ต๊ะสัมผัสได้ก็คือ วัฒนธรรมเซิร์ฟของคนออสซีนั้นมีอะไรมากกว่าแค่กีฬา แต่ยังเป็นวิถีชีวิตเลยก็ว่าได้

“ร้านที่ผมไปทำงานเป็นร้านที่พวกเซิร์ฟเฟอร์มากินข้าวก่อนจะลงน้ำเยอะที่สุด แล้วคนที่เล่นมีทุกเพศทุกวัย แม้แต่เด็กตัวเล็กๆ เลิกเรียนก็มาโต้คลื่น หกโมงเช้าก็ตื่นมาเซิร์ฟกันแล้ว ก็ได้แต่สงสัยว่า คนพวกนี้ทำไมบ้าจังเลย มันมีอะไรนักหนาเหรอในทะเล แต่ตอนหลังเราถึงได้สัมผัสเวลาเขามานั่งคุยกัน แลกเปลี่ยนความคิด มันเป็น Culture ที่มีเสน่ห์ เป็นอีกโลกหนึ่งที่เราได้รู้จัก”

หลังใช้ชีวิตอยู่ออสเตรเลียได้ปีเศษๆ ในปี 2554 ต๊ะก็ตัดสินใจกลับบ้านเพื่อมาดูแลพ่อที่สุขภาพไม่ดี แต่เขาก็ไม่เคยละทิ้งความฝันที่จะเล่นเซิร์ฟเลย