ชนินทรเป็นคนรักหนัง ชอบอ่านวรรณกรรมตะวันตก และสนุกที่ได้วิเคราะห์ตัวละคร โดยเฉพาะตัวละครที่มีปมเยอะๆ มีความดาร์กไซต์มากๆ ยิ่งดึงดูดมากพิเศษ เขาอยากทำให้สังคมได้เห็น ได้เข้าใจตัวตนของบุคคลที่หลากหลายเพิ่มขึ้น

พอเรียนจบ เขาคิดว่าอาชีพหนึ่งที่น่าจะตอบโจทย์ชีวิตได้ดีสุด คือ คนเขียนบท จึงรวมตัวกับเพื่อนฟอร์มทีมรับจ้างเขียนบทละครโทรทัศน์

หลังเขียนไปได้ 2-3 เรื่อง ในปี 2530 สมจริง ศรีสุภาพ รุ่นน้องที่นิเทศ จุฬาฯ ถูกโปรโมตให้เป็นผู้กำกับคนใหม่ของ ไทฯ จึงชักชวนเขาให้มาร่วมเขียนบทด้วย จนเกิดเป็น ‘รักแรกอุ้ม’ หนังรักแจ้งเกิดคู่ขวัญ ‘ขจรศักดิ์-จันทร์จิรา’

“แรกๆ ก็เขียนไม่เป็นหรอก ต้องฝึกอยู่นาน แต่ด้วยความที่เรารักการดูหนัง และการอ่าน ก็เลยดูตะลุยเลย ตอนนั้นมีวีดีโอให้เช่าแล้ว เหมือนเป็นการเปิดโลกทัศน์อย่างหนึ่ง โดยเฉพาะการเล่าเรื่อง เพราะเรารู้ลำดับขั้นตอนในการเล่าเรื่องว่ามันเป็นอย่างไร หนังมันจะสนุกหรือไม่สนุก ต้องเล่าอย่างไร”

ความสำเร็จของเรื่องแรก ทำให้ทั้งคู่มีผลงานตามมาอีกหลายเรื่อง เช่น ‘พริกขี้หนูกับหมูแฮม’ ซึ่งพวกเขาไปอ่านเจอเรื่อง ‘จดหมายถึงเพื่อน’ ของวาณิช จรุงกิจอนันต์ แล้วประทับใจจึงร่างเป็นไอเดีย ให้ชายหญิงคู่หนึ่งที่ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ด้วยสถานการณ์บังคับ โดยมีฉากหลังเป็นซานฟรานซิสโก

อีกเรื่องคือ ‘กลิ้งไว้ก่อนพ่อสอนไว้’ หนังแนว Coming of age อารมณ์ Nostalgia ซึ่งทั้งคู่ได้แรงบันดาลใจการย้อนอดีตเล่าเรื่องตัวเองสมัยเรียน จนมาสร้างแก๊งหินกลิ้ง เด็กมัธยมสุดแสบที่เต็มไปด้วยวีรกรรมสุดห้าว ว่ากันว่าวันแรกที่เข้าโรงมีคนมาแห่จองตั๋วกันตั้งแต่ 7 โมงเช้าเลยทีเดียว

ส่งผลให้หลายคนยกให้ สมจริง-ชนินทร เป็นดูโอ้นักเขียนบทหนังวัยรุ่นเบอร์ 1 แห่งยุค 90s

แต่ถึงหนังจะโด่งดัง ชนินทรกลับมองว่า ผลงานที่ออกมายังไม่ยังตรงใจเท่าใดนัก เขาอยากเขียนบทให้ลึกซึ้งขึ้น เปิดโอกาสผู้ชมจินตนาการได้เอง แต่ดูเหมือนตลาดเวลานั้นยังไม่พร้อมเท่าที่ควร

“รสนิยมคนดูหนังสมัยนั้นมันจำกัด เราทำหนังแบบให้คนคิดเองไม่ได้ สังคมเรา หนังคือความบันเทิงอย่างแท้จริง อย่าให้คิดอะไรทั้งนั้น ทำให้การเขียนหนังยากมาก เพราะต้องตกผลึกทางความทั้งหมดภายในระยะเวลาชั่วโมงครึ่ง แต่ก็ถือว่าสนุกนะ”

หลังจากนั้น เขาก็ตัดสินใจพักงานเขียนบทหนังไปพักใหญ่ ก่อนจะกลับมาเขียนเรื่องสุดท้ายให้ บัณฑิต ฤทธิ์ถกล ซึ่งปกติไม่ยอมใครเขียนบทให้ โดยบัณฑิตให้เหตุผลว่า “เขาเป็นคนที่เขียนบทได้ตรงใจ คือในงานของเขาจะมีความบันเทิง และสาระที่ดีด้วย”

ปรากฏว่า ‘กาลครั้งหนึ่งเมื่อเช้านี้’ ขาดทุนยับ แต่กวาดรางวัลมาเพียบ ซึ่งรวมถึงบทด้วย ตั้งแต่นั้นมาชนินทรก็วางมือ หันมาเขียนบทละครอย่างเดียว โดยใช้นามปากกา ‘เติม’ ‘วรรณนึก’ ‘นรอินทร์’ และ ‘Sanctuary’

“โลกของหนังกับโลกของละคร เป็นคนละโลกกัน หนังไม่มีข้อจำกัด จะคิด จะเล่าเรื่อง ใส่เนื้อหาก็อยู่ที่เรา แต่ละคร คนดูเป็นกลุ่มที่เรียกว่า Soap ส่วนใหญ่จะวนเวียนอยู่ที่เรื่องชิงรักหักสวาท แม่ผัวลูกสะใภ้ ซึ่งเราก็ไม่อยากทำเรื่องแบบนั้น ก็เลยเขียนแนววัยรุ่น Comedy หรือแนวสังคมแทน

“ช่วงแรกก็เขียนแนวสังคมที่เป็นดราม่าจัดๆ อย่างสองมือแม่นี้ที่สร้างโลก แต่ตอนนั้น ก็ยอมรับว่าเขียนไม่เป็น ก็เลยศึกษาเรื่อยมา พอตอนหลังก็เลยหันมาจับตลาดอย่างอื่นๆ บ้าง สุดท้ายมานั่งคิดว่า ชาวบ้านเขาชอบดูอะไรบ้าง แล้วจึงเริ่มมาเขียนบทเรื่องสาวน้อยคาเฟ่ ซึ่งมีครบทั้งเพลง ทั้งอารมณ์ขัน”

หลักคิดอย่างหนึ่งของชนินทรคือ แม้ละครจะมีเป็นสิบตอน แต่ทุกฉาก ทุกตัวละคร ต้องมีเป้าหมายที่ชัดเจน ไม่ใช่เขียนไปเรื่อยเปี่อย ไม่เช่นนั้นผู้ชมจะรู้สึกว่าดูแล้วเสียเวลา

ที่สำคัญคือ ต้องยึดธีมหรือแก่นของเรื่อง รวมทั้งชี้ให้เห็นได้ว่า สุดท้ายละครเรื่องนี้ให้ประโยชน์อะไรกับสังคม

เพราะฉะนั้นละครแต่ละเรื่องอาจต้องเวลาเขียนหลายเดือน บางเรื่องต้องเวลา 1-2 เดือนถึงเริ่มซึมเข้า ถึงรู้ว่าเขาควรจะเขียนไปในทิศทางไหน บางครั้งยังต้องลงพื้นที่จริง ไปสำรวจอาชีพของคนกลุ่มต่างๆ เพื่อจะได้เข้าใจและเห็นภาพมากที่สุด