อย่างไรก็ตาม หากถามถึงงานที่โดดเด่นหรือโด่งดัง หลวงพี่โก๋บอกว่า ไม่ค่อยมีเท่าใดนัก เนื่องจากผลงานที่ออกมานั้นถือเป็นผลงานของครีเอทีฟ ส่วนคนทำงานกลยุทธ์ก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ช่วยทำให้งานนั้นสมบูรณ์และตอบโจทย์มากขึ้นเท่านั้น

“งานกลยุทธ์เป็นเหมือนตัวตั้งต้นนั่นแหละ แล้วก็ให้พี่ๆ ครีเอทีฟเขาทำประตู ส่วนนาทีของเราคือ ตอนที่ดีลกับนักกลยุทธ์ของฝั่งลูกค้า เราทำงานด้านจิตวิทยากับผู้บริโภค เป็นงานหลังครัวมากกว่างานหน้าบ้าน อย่างงานหนึ่งที่พี่ๆ เขาได้รางวัลจากคานส์คือ TA Orange ช่วงที่เริ่มเปิดตัว Wall in Your Heart ยุคนั้นเลย แต่เป็นช่วงท้ายๆ ของชีวิตเอเจนซีแล้ว”

เมื่อนานมาแล้ว หลวงพี่เคยสรุปว่า อาวุธของนักวางแผนกลยุทธ์ คือการเข้าใจจิตวิทยา ซึ่งหลายครั้งมาจากการสัมภาษณ์พูดคุยผ่านคำถามง่ายๆ เช่น อะไรคือความกลัว อะไรคือความฝัน แล้วจะทำยังไงให้โลกนี้น่าอยู่มากขึ้น หลายคนอาจสงสัยว่า คำถามแบบนี้จะไปใช้ในงานโฆษณาได้อย่างไร

ในเวลานั้น หลวงพี่โก๋ยกตัวอย่างโฆษณาเกี่ยวกับผงซักฟอก เช่น ทำไมจึงต้องซักผ้า การซักผ้านั้นก็เกี่ยวกับจิตวิทยาหลายอย่าง ตั้งแต่ชัยชนะจากการขยี้คราบให้ออก หรือ ‘ฉันซักผ้าจนสะอาด ผู้หญิงคนอื่นเห็นลูกฉันสะอาด แล้วจะรู้สึกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ดี สร้างความภูมิใจให้กับฉัน’

หรือซักง่ายจนคุณเอาเวลาไปทำอย่างอื่นได้ เพราะผู้หญิงเหล่านี้มีฝัน เชื่อว่าศักยภาพของตนเองนั้นมีอีกมากมาย ไม่ควรต้องมาขลุกอยู่กับงานบ้านเพียงอย่างเดียว ซึ่งข้อมูลเหล่านี้ถือเป็นข้อมูลเชิงประจักษ์ที่จะทำให้ผู้ที่เกี่ยวข้องกับสินค้านำไปวิเคราะห์และประยุกต์ใช้ต่อ เพื่อทำงานที่ออกมาตอบโจทย์ความต้องการของผู้บริโภคมากที่สุด

การได้ทำงานประเภทนี้ นอกจากจะเป็นแหล่งรายได้ที่ดีแล้ว ยังช่วยให้หลวงพี่โก๋ได้สัมผัสความเป็นมนุษย์ในมิติต่างๆ มีโอกาสได้พูดคุยกับคนที่หลากหลายวัย อาชีพ และสถานภาพทางสังคม ตั้งแต่รวยสุด จนถึงยากจนสุด

บางครั้งต้องเข้าไปสัมผัสกับผู้คนในชุมชนแออัด เพื่อศึกษาข้อมูลต่างๆ เช่น ทำไมถึงอยากจะซื้อลูกอมสามเม็ดบาท ซึ่งยิ่งคุยก็เกิดความตระหนักว่า ตัวเรานั้นไม่ใช่ศูนย์กลางของจักรวาล ไม่ใช่ตัวแทนของคนทุกกลุ่ม และมนุษย์เรานั้นไม่ได้สมบูรณ์แบบเสมอไป

“เราเข้าใจความฝัน เข้าใจความกลัว เข้าใจแรงจูงใจของมนุษย์ แต่หลวงพี่ไม่ได้ทุกข์ร้อนใจนะ เรามีความเป็นมืออาชีพพอ เพราะกฎของเราคือ หลวงพี่ไม่เอาเรื่องต่างๆ มาใส่ใจ แต่เอามาใส่กระดาษ เพราะถ้าเราเอามาใส่ใจแล้วเจออะไรที่บอบช้ำมากๆ ก็ไม่ไหวหรอก หน้าที่ของเราคือ หาประเด็นของมนุษย์ เพื่อจะเอาแบรนด์ไปเชื่อมด้วย ดังนั้นบทสนทนาที่ออกมา จึงไม่ใช่แค่คุณชอบโฆษณา หรือหน้าตาหีบห่อแบบไหน แต่เราต้องไปดูว่า เขาอยู่กันอย่างไร ดีไซน์ที่อยู่รายรอบชีวิตเขาเป็นแบบไหน อย่างพวกซูเปอร์แบรนด์ทั้งหลาย เขาไม่ได้คิดแค่ผลิตภัณฑ์ หรือ งานสื่อสารเท่านั้น แต่เข้าไปทำความเข้าใจชีวิตของผู้คน แล้วคิดว่าจะทำอะไรเพื่อให้ชีวิตถูกยกขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง

“เพราะฉะนั้นสิ่งที่เราทำจึงเป็นงานวิจัย เป็นงานเรียนรู้ ทำให้เราต้องทำความรู้จักคนที่อยู่ข้างหน้าในลักษณะ 360 องศา พูดง่ายๆ คือทำความเข้าใจมนุษย์ และแบรนด์แบบ 360 องศา แล้วก็หามุมที่จะเชื่อมทั้งสองเข้าหากันอย่างมีความหมายที่สุด ชนิดที่คนอื่นจะมาแทนที่ไม่ได้ เพื่อให้ได้ใจของผู้บริโภค การทำงานแบบนี้มีข้อดีเยอะมาก เพราะทำให้เราสำรวจและศึกษาทุกอย่างรอบด้าน ทำให้เห็นตัวเอง ทำให้เห็นผู้คน เห็นและยอมรับชีวิตตัวเองและคนอื่นอย่างที่เป็น”

หลวงพี่โก๋เปรียบเทียบการทำงานในห้วงเวลานั้นว่า เป็นการสะสมความคิดของผู้คน ซึ่งสามารถนำไปต่อยอดได้ไม่มีที่สิ้นสุด ที่สำคัญด้วยความเป็นคนชอบแก้โจทย์ ชอบความท้าทายใหม่ๆ ส่งผลให้ท่านปักหลักทำงานแบบนี้เรื่อยมาด้วยความเพลิดเพลิน

“เราเห็นพี่ครีเอทีฟคนนี้คิดแบบนี้ เขาอ่านโจทย์แบบนี้ ลูกค้าผู้ใหญ่ท่านนี้เจ๋ง อยากเจอบ้าง มันก็เลยเหมือนเป็นของสะสมไปกลายๆ แล้วเราสัมภาษณ์คนเยอะมาก จนเริ่มเห็นความเชื่อมโยงว่าทำไมคนนี้ถึงคิดแบบนี้ แล้วมันทำให้เราเกิดความชื่นชมวิธีการคิดที่ดี  ต่อให้ลูกค้าคนนั้นจะไม่ซื้องานเรา แต่เราชอบวิธีของเขาตั้งแต่เหตุผลที่เขาไม่ซื้อ และวิธีการคอมเมนต์”

แต่ชีวิตของคนเราไม่มีอะไรยั่งยืนและจีรัง หลังอยู่ภายใต้เอเจนซีใหญ่หลายแห่งมานานนับสิบปี ได้ทำงานกับครีเอทีฟที่มีความสามารถมากมาย หลวงพี่โก๋เริ่มอิ่มตัวกับเนื้องานเดิมๆ สนใจทำงานเชิงลึกมากขึ้น บวกกับสังเกตเห็นว่า เอเจนซีหลายแห่งมักเลือกใช้บริการของบริษัทที่ปรึกษาต่างชาติ ที่หลายครั้งก็ไม่รู้จัก ไม่เข้าใจคนไทยเหมือนคนไทยด้วยกัน หากคนไทยสามารถทำสิ่งนี้ได้เองน่าจะได้ผลงานที่ลึกกว่า ตอบโจทย์มากกว่า

ในปี 2545 หลวงพี่โก๋จึงรวมกลุ่มกับเพื่อนตั้งบริษัทวิจัยและที่ปรึกษาแห่งแรกขึ้นมาชื่อ Vitamins Consulting & Research และพอ 4-5 ปีถัดมา ท่านก็รับทำหน้าที่ผู้บริหารให้กับบริษัท HATS Consulting & Research

ระหว่างนั้น หลวงพี่ได้แก้โจทย์กลยุทธ์การสื่อสารให้แบรนด์สินค้ามากมาย 

ทว่าท่ามกลางชีวิตการทำงานที่รุ่งโรจน์ มีลูกค้าติดต่อขอคำปรึกษาไม่ขาดสาย ความสำเร็จนั้นกลับไม่ได้ตอบโจทย์ความรู้สึกในใจมากนัก

หลวงพี่โก๋รู้สึกว่า ขณะที่รู้จักโลกข้างนอกเต็มไปหมด แต่กลับไม่รู้จักตนเองเท่าที่ควร

“พอเรารู้อะไรเยอะๆ แล้วปรากฏว่ามันไม่จบสักที จนวันหนึ่งหลวงพี่นั่งกินโดนัทอยู่ แล้วก็รู้สึกขึ้นมาว่าทำไมเราถึงกลวงโบ๋แบบนี้ ที่เป็นแบบนี้เพราะตาเราพุ่งออกไปแต่ข้างนอก หูเราฟังแต่เสียงคนอื่น แต่เราไม่รู้เลยว่าตอนนี้เราหายใจเข้าหรือหายใจออก เรายังมีความสุขดีอยู่หรือเปล่า”

นั่นเองที่กลายเป็นทางสองแพร่งที่ทำให้นักกลยุทธ์เบอร์ต้นๆ ของเมืองไทยอย่างหลวงพี่โก๋ ต้องกลับมาทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา และนำไปสู่การตัดสินใจออกเดินสู่เส้นทางสายใหม่ของชีวิต